Terug in Nederland....

Hallo allemaal,

Ik ben inmiddels al weer een ruime 24 uur in ons koude kikkerlandje, maar dat is nog even wennen zeg....

Niet meer de 20, 25 graden die ik overdag had, niet meer het "Namaste" overal, niet het inmiddels vertrouwde ritme dat ik daar had gekregen, niet de kinderen in de buurt die me vriendelijk groeten met "Hello Judith" (dat gingen er namelijk steeds meer doen, ik werd bekend daar :-)), niet meer de heerlijke maaltijden die voor me gekookt werden, niet meer de mensen om me heen met wie ik een band had opgebouwd.

Maar wel een geweldige ontvangst door mijn ouders (zie de foto), wel weer makkelijk in contact komen met familie en vrienden, wel weer lekker sushi eten gisteravond, wel het weer leuke plannen maken en de agenda gevuld krijgen, wel ook al weer met meerdere mensen in Nepal contact gehad, zodat ik nog een beetje kan nagenieten en meebeleven wat daar gebeurt. Want ik wil dat gevoel nog even vasthouden, ben met mijn hoofd en gedachten ook nog niet helemaal in Nederland beland.... Alhoewel dat wrs. onbewust weer snel genoeg zal gaan, er is zoveel te doen, al is het niet in de laatste plaats dat ik een dezer dagen ook nog eens mijn intrek in een nieuwe woning zal nemen Dan weet ik wrs. helemaal niet meer waar ik ben, wist gisteren na een kort dutje al niet meer waar ik was toen ik wakker werd :-)

Was de laatste nacht in Nepal wrs. ook al erg bezig met de overgang van Nepal naar Nederland, had nl. een hele bijzondere droom! Ik was onderweg en stopte op een strand. Daar had ik links een uitzicht op Nederland, voornamelijk beelden vanuit den Haag en rechts een uitzicht op Nepal, op veel van alles wat ik in de afgelopen 6 weken heb gezien. Was een prachtig uitzicht, zoals ik dat nog nooit heb gezien! En ik heb een mooie uitzichten gehad daar, dus jullie kunnen je vast voorstellen hoe spectaculair het was. Dat wilde ik natuurlijk graag vastleggen, maar toen ik mijn camera pakte, vervaagden langzaam aan alle beelden van Nepal en deze maakten plaats voor nog meer beelden van Nederland, net zolang tot er niets meer van Nepal over was. Ik was daarover teleurgesteld, was te laat met het vastleggen van die beelden.....

Hoop van harte dat dit geen voorteken is, wil namelijk zoveel mogelijk van de prachtige beelden en ervaringen vasthouden! Maar denk dat dat ook wel gaat lukken, heb zoveel geschreven (voor jullie soms zelfs teveel :-)), heb zoveel foto's gemaakt, daarmee moet ik alles kunnen op- en terughalen. En misschien is de droom een wijze les: dat ik de komende tijd nog verder een dagboek o.i.d. voor mezelf moet maken om geen mooie dingen te verliezen.

De laatste dagen in Nepal nog goed besteed, ik heb voor mezelf er steeds wel alles uit gehaald wat erin zat! Heb alles nog in me op proberen te zuigen, heb heel bewust alles nog meegemaakt en beleefd. Dat kwam met name ook door een goede yoga en meditatieles die ik op de vrijdagochtend heb gevolgd.

Daarna ben ik rustig aan op pad gegaan naar Bunga Mati, een dorpje in de buurt van Patan. Onderweg nog weer genoten van de vriendelijkheid van de mensen en mijn transportmiddelen uitgebreid: ben door een vriendelijke man achterop de motorfiets naar de juiste bus gebracht! Bleek namelijk niet helemaal op de goede plek te staan voor de overstap. Was wel even wat angstig hoe dat zou gaan, want normaal rijden ze nooit zo rustig en ik zat daar zonder helm, maar hij deed het heel rustig en beheerst :-)
In het dorpje door een paar kinderen aangesproken, die ik steeds weer tegenkwam. Toen ik ze vroeg waar ik ergens momo's kon eten (dat wilde ik graag nog voor een laatste keer doen :-)), brachten ze me naar een lokaal "restaurant" en besloot ik maar op ze ook op momo's te trakteren. Dat viel natuurlijk in de smaak!
Verder nog lekker door het dorpje gelopen, Nederlanders ontmoet die in dezelfde vlucht bleken te zitten, bij het wachten op de bus terug nog een gezellig praatje met een stel jochies gemaakt en ook in de bus nog een leuk gesprekje met 2 broertjes. Een prima dag!

Op de zaterdagochtend voor een laatste keer naar Thamel geweest om mijn kleding op te halen en een North Face jas te kopen (voor slechts 10 euro!) en een laatste glaasje Nepalese thee op een terrasje gedronken. Rustig aan in het kamp de laatste hand aan de student profiles en general summarys van de projecten gelegd, zodat nieuwe vrijwilligers hopelijk daar hun voordeel mee kunnen doen. Ook mijn bagage voor elkaar gekregen (een nette 14,86 kilo voor mijn backpack en 2 bescheiden stuks handbagage) en toen op naar het vliegveld. Was wel vreemd, vanwege het weekend was er geen enkele vrijwilliger (behalve een nieuwe die net was aangekomen) meer in het kamp en van de staff was behalve de kokkin ook niemand meer aanwezig. Maar door haar tot het laatste beeld wat ik van haar had, uitgezwaaid. En op het vliegveld nog iemand van de staff ontmoet, die was vanwege een vertraagde vlucht van nog een nieuwe vrijwilliger niet op tijd terug en had daar speciaal op me gewacht. Had het afscheid van haar in het bijzonder ook niet willen missen, had tijdens onze wandelingen naar het elderly home bijzondere gesprekken met haar gevoerd en een erg leuke band met haar opgebouwd!

Een prima vlucht gehad, met wat vertraging vertrokken, maar uiteindelijk bijna om schematijd aangekomen in Amsterdam. Voelde/voelt zo onwerkelijk om weer terug te zijn, alsof er iets is veranderd, maar ik kan nog niet precies zeggen of voelen wat het is. Waarschijnlijk is het iets in mezelf en de komende tijd zal uitwijzen wat dat dan precies is en wat ik er hier in Nederland mee kan. Want het zijn 2 hele verschillende werelden, die moeilijk in elkaar passen. Maar ik ga proberen het beste van beiden te combineren in iets nieuws en moois!

Voor nu dan het laatste verslag van mijn 6 weken in Nepal, waarin ik zoveel mooie, bijzondere, indrukwekkende en fascinerende dingen heb beleefd! En zoveel prachtige mensen heb ontmoet, die mij hebben laten delen in hun inspirerende manier van leven en me zoveel meer hebben terug gegeven dan ik erin heb kunnen stoppen.

Een verblijf waarin ik hoop dat ik iets van betekenis heb kunnen doen, voor de elderly people en voor de prachtige vrouwen. Ik hoop dat ik ze iets meer Engels heb bij kunnen brengen, waarmee ze een stapje verder kunnen komen in hun ontwikkeling en het contact met mensen.

Ik dank iedereen nogmaals voor de steun, voor de mooie woorden, voor het meeleven! Ik weet dat ik veel heb geschreven, dat het soms moeilijk door te komen was voor het thuisfront.....
Misschien dat er de komende tijd nog een soort van naverslag volgt, over hoe het me verder afgaat met weer aarden hier in ons koude kikkerlandje.

Ik hoop jullie snel weer te zien en te spreken, kijk er naar uit om weer verder persoonlijk contact te hebben!

Veel liefs,
Judith