Wennen en niet wennen

Namaste!

Na meer dan een week in Nepal te zijn, ben ik inmiddels aardig gewend!

Aan het zo andere ritme dat ik hier heb (heb het echt nodig om uiterlijk rond half 10 te gaan slapen, ook al is er momenteel geen yoga meer en kan ik tot een uurtje of 7 blijven liggen....), het lesgeven, het leven in een huis met anderen, de drukte op straat, de blaffende honden die ik na 1 nacht eigenlijk al niet eens meer hoorde, de vaagheid van hoe dingen soms geregeld worden en het daarom niet precies weten waar je aan toe bent. Het niet weten wanneer de stroom ermee ophoudt, eten met mijn hoofdzaklamp op als dat het geval is, op een paar keer kip na vegetarisch eten en nog geen alcohol op sinds ik hier ben (en zowel aan het vlees of de alcohol ook nog gen behoefte gehad!). Het geluid van mensen die rochelen op straat (alhoewel ik dat een vreselijk geluid blijf vinden), geurtjes die je liever niet thuis wilt brengen, het opeengepropt in een bus zitten.

De hygiene die hier uiteraard niet vergelijkbaar is met wat ik gewend ben, zo heb ik vanmorgen in het elderly home geholpen met de was op een voor ons ouderwetse manier: met je voeten (dat komt neer op ongeveer je hele onderbenen) stampen in een grote emmer vol wasgoed. Was wel voorgeweekt, maar toch.... Maar was fijn om op die manier de nonnen te kunnen helpen, zonder vrijwilligers kunnen ze al het dagelijkse werk nooit voor elkaar krijgen.

Ook het ondernemen van dingen gaat naar tevredenheid! Vaak zijn we met een groepje als we naar de projecten gaan of daarna dingen doen, maar ik ben inmiddels ook een paar keer zelfstandig op pad geweest (behalve in het donker....) en heb daarbij tot nu toe steeds de weg kunnen vinden ;-) Alleen de 1e keer toen ik alleen naar mijn ochtendklas ging, heb ik wel een stomme blunder begaan.... Ik was zo trots op mezelf, ik had zo goed als meteen de juiste bus te pakken, stapte op precies de juiste plek uit, was mooi op tijd en kon me dus in de klas nog even rustig voorbereiden. Toen ik daarbij de spullen uit mijn tas pakte, merkte ik alleen dat het geld dat ik speciaal had klaargelegd, daar nog steeds lag.... En ik kon me ook niet herinneren dat ik had betaald.... Heb ook helemaal niet opgemerkt dat de "geldjongen" me heeft nageroepen of zo, maar hij zal vast wel gedacht hebben wat een stomme toerist ik ben die voor 20 eurocent wil zwart rijden..... Geneerde me wel zeg!

Maar er zijn een aantal dingen waar ik toch (zoals vaker in afgelopen reizen) moeite mee blijf houden.

Zoals bv. het omgaan met geld. Natuurlijk zijn sommige dingen voor ons als buitenlanders duurder dan voor de lokale bevolking. En misschien is dat soms dan wel een bepaald aantal keer zoveel, maar het is nog steeds vele malen goedkoper dan in het land waar we vandaan komen. En natuurlijk wil je niet het gevoel hebben dat je opgelicht wordt en er misbruik/gebruik van je wordt gemaakt, maar je moet naar mijn idee nog wel een beetje realistisch blijven over waar je over praat. Ook al is 60 cent 4 x zoveel als 15 cent, het blijft nog steeds maar 60 cent. En daar gaan niet alle vrijwilligers hier in het huis op dezelfde manier mee om.... En ik probeer me dan toch ook altijd te verplaatsen als je de situatie om zou draaien, hoe zouden wij daar dan mee omgaan?
Het blijft wel lastig te bepalen waar je goed aan doet. Zoals ik al eerder aangaf, het afdingen blijft toch een kunst op zich. Vandaag bv. ook weer een ervaring mee gehad, iemand bood zich als gids aan bij het crematorium bij de rivier en vroeg hij daarvoor een bedrag dat in mijn ogen echt te hoog was. Uiteindelijk tot een goede deal kunnen komen en hij heeft me toen echt veel kunnen vertellen en me de indrukwekkende plekken kunnen laten zien. Zoals een hospice, was erg bijzonder om te zien hoe dat er hier uitziet. Dat had ik anders wrs. geheel gemist, dus ik vond het absoluut de moeite waard!

Ook het eten is dan altijd zo'n punt waar verschillend mee omgegaan wordt. Er wordt echt prima gekookt hier, maar op een gegeven moment lijkt het allemaal wel enigzins op elkaar met bepaalde kruiden e.d.. Maar om dan te vragen om meer pasta en minder rijst, terwijl je hier in het werelddeel bent waar rijst heel normaal is om te eten, dat valt me dan wel weer op. Of om de kaas te missen op een heerlijke pasta, ja, daar heb ik nog niet eens over nagedacht ;-)

Ook altijd lastig om te bepalen hoe je met de bevolking om moet gaan, ik ben hier ook voor een belangrijk deel om contact te maken en te leren, dus probeer me zelf zo min mogelijk als een toerist op te stellen. Alhoewel mijn uiterlijk daarin natuurlijk altijd tegenwerkt..... Onze chauffeur van het tripje naar Pokhara had mij en de vrijwilliger uit Ierland vergeleken met de bergen, omdat we zo wit zijn als de sneeuw die daarop ligt..... Is voor hier vast een compliment, maar voor wat ik gewend ben, wat minder ;-)

Maar het me zo goed en zo kwaad als dat kan, proberen aan te passen, werpt volgens mij toch al aardig zijn vruchten af. Ben gisteren bv. meegenomen met een van de project executives naar haar huis en heb daar een heerlijke lunch gekregen. Ook een andere wil me graag voor het festival meenemen en in de klas had iemand ook al aangeboden dat ik een tika (rode stip) bij haar thuis kon krijgen. Het wordt ook zo op prijs gesteld dat ik de taal een beetje probeer te beheersen, dat maakt al zo'n verschil. Alhoewel ik er de laatste week nog niet echt heel veel heb bijgeleerd, ik ben hier tenslotte om de vrouwen Engels bij te brengen en mag dan juist niet teveel aandacht aan Nepali besteden. Maar zo tussendoor in de klas vraag ik af en toe wat dat in het Nepali is en daar is een ieder steeds erg enthousiast over.

Probeer in dit alles wat ik hierboven beschrijf maar gewoon mijn eigen weg te vinden en datgene te doen waarbij ik me goed voel. Ik ben hier tenslotte voor mezelf!

Wat verder confronterend blijft, is dat ik regelmatig op een dag met mijn beperkte zicht geconfronteerd wordt. Niet alleen 's avonds, maar ook overdag, met oneffen wegen. trapjes e.d.. Het zou toch wat zijn als ik met mijn oogbeperking hier geboren zou zijn, vraag me af hoe het dan zou gaan. Misschien is het dan anders, omdat je niet beter weet of zo. Maar voor nu is het op zijn tijd toch echt vervelend, dat je vaak afhankelijk bent van anderen of het tempo van anderen niet bij kunt houden. Maar ook hier: ik probeer maar zo veel mogelijk los te laten, het uit te leggen, hulp te aanvaarden en dan komt het meestal allemaal vanzelf op zijn pootjes terecht!

Bij dit verslag vinden jullie nog wat foto's van de afgelopen dagen en bij het vorige reisverslag ook nog een paar extra foto's van het tripje naar Pokhara.
Ook de titels heb ik inmiddels bij alle eerdere foto's kunnen vermelden.

Voor nu weer even genoeg, heb voor vandaag ook wel weer even genoeg tijd achter de PC besteed ;-)

Liefs,
Judith