Een half jaar terug in NL...

Lieve iedereen,

Vandaag is een gedenkwaardige dag voor mij, ik ben inmiddels precies een half jaar terug in NL na mijn verblijf van 6 weken in Nepal. Een mooi moment om jullie via deze weg nog weer eens een reisverslag te sturen, met een update van hoe het mij na die maanden is vergaan. Dat natuurlijk met mijn Nepal-muziek op de achtergrond, om ultiem in de sfeer en de gedachten te komen ;-)

Ik ben inmiddels aan de ene kant redelijk geaard in NL en mijn ziel is stapje bij stapje ook weer achter me aan gereisd. Ook merk ik dat ik ongewild toch op momenten weer meegesleurd wordt in het ritme en de manier van leven die hier zo anders is. Dat kan eigenlijk ook niet anders, want mijn leven is nu weer hier. Voor mij is daarom dan ook de uitdaging om dat wat ik Nepal heb gevonden en waar ik me zo prettig bij voelde, ook hier (in mijzelf) proberen te vinden en in mijn leven hier te integreren.

Aan de andere kant echter ben ik dagelijks nog bezig met mijn onvergetelijke ervaringen en alles dat het me heeft gebracht! Ik probeer me op bepaalde momenten ook echt bewust terug te plaatsen. Door bv. de muziek van daar op te zetten, mijn reisverslagen te lezen en mijn foto's te kijken. Even terug duiken en lekker onderdompelen ;-)

Over alles dat Nepal me heeft gebracht en daarna op mijn pad is gekomen, zal ik hieronder verder nog eens wat schrijven:

Ik merkte dat het lesgeven aan de vrouwen in Nepal, me zoveel deed en ik daar voor mijn gevoel zo op mijn plaats was, dat ik op zoek gegaan ben naar mogelijkheden om daar in NL verder wat mee te doen. Met als resultaat dat ik in januari een introductiecursus bij St. OBV ben gaan doen en ik sinds februari/maart wekelijks als vrijwilliger Nederlandse les geef aan een Nigeriaanse vrouw. Zo leuk om te doen, ze is zo gemotiveerd en noemt me een echte docent ;-)
Blijkbaar trouwens kruipt het bloed waar het niet gaan kan en heeft dat waar ik in het verleden aan heb gedacht, maar toch niet heb gedaan (naar de PABO gaan, nee toch maar niet, dat nog eens heronderzocht toen ik bij de Lucas werkte en weer, nee toch maar niet), nu toch zijn bestemming gevonden: les geven aan volwassenen!

Na een hele bijzondere en hartverwarmende terugkommiddag bij St. Muses in december, ben ik daar inmiddels Nepal-ambassadeur geworden en sinds vorige week bezig met een Train de Trainer-project.
Het 1e om vrijwilligers die naar Nepal gaan, te begeleiden waar ze dat nodig hebben en na terugkomst hun ervaringen mee te nemen voor komende vrijwilligers. Dit via het vrijwilligersnetwerk (een online community) en ook het geven van presentaties. Op die manier heb ik regelmatig contact met vrijwilligers en leef ik van hier uit mee, erg fijn om zo een steentje bij te kunnen dragen en mijn ervaringen te kunnen overdragen.
In het Train de Trainer-project, worden we met een stuk of 10 vrijwilligers (die allemaal onlangs of wat langer geleden naar het buitenland zijn geweest) opgeleid om trainer te worden voor voorbereidings- en terugkomdagen. Een super mooi initiatief, ik ben onwijs dankbaar dat ik daaraan deel mag nemen!

Ook ben ik via Muses in contact gekomen met diverse "ex-vrijwilligers" die zich hetzelfde voelen: We zijn terug en nu? Hieruit is een "Vervolg"-groep ontstaan, die af en toe zal afspreken op het moment dat we daar behoefte aan hebben. Fijn om een groep van gelijkgestemden te hebben en te weten dat je niet de enige bent die worstelt met bepaalde zaken. Op die manier kun je elkaar weer op ideeën brengen of, na een fijn gesprek, eindelijk eens die tranen laten vloeien.....

Overal merk ik dat ik anders in het leven sta, ik weet beter waar ik me goed bij voel en wat belangrijk voor me is en most important: ik leer hier nog beter naar te luisteren! Dit zorgt voor een hele fijne verdieping in contacten met mensen en brengt me hopelijk ook langzaam bij een andere weg in mijn werk: datgene doen waar mijn hart & mijn passie ligt.

Tot zover even een korte weergave van wat er het afgelopen half jaar allemaal in gang is gezet: in een simplistische samenvatting het proberen een juiste balans te vinden tussen het leven dat ik hier heb (en waar ik heel dankbaar voor ben) en de cultuur en mentaliteit van de Nepalese bevolking, waar ik een glimp van heb mogen meepikken en die me diep heeft geraakt. En bij dat alles, de verbinding met mensen aangaan.

Hiernaast dagdroom ik met regelmaat over een volgende vrijwilligersreis, maar concrete plannen zijn er niet. Eerst maar eens alles na Nepal een plekje geven en me richten op de mooie dingen waar ik sinds die tijd mee bezig ben!

Een heel fijn Pinksterweekend voor jullie allen en een warme groet,
Judith